Doruk doğduğundan beri eşimin başının etini yiyordum sünnet ettirelim, sünnet ettirelim diye. Eşim korktuğu için yok daha küçük, yok emeklemeye başladı, yok yürümeye başladı diye geçiştirdi hep. Ama ben bu iş iki yaşından önce bitecek diye kafaya koyduğumdan 18 aylıkken tekrar gündeme getirdim konuyu. Tamam dedi yaptıralım artık.
Araştırdım, araştırdım her konuda olduğu gibi bunda da günlerce ne yapmalı, kime yaptırılmalı, genel anestezi mi lokal anestezi mi (1 yaşını geçmiş olduğundan lokal anestezi olamıyordu malesef zaten en çok taktığım konulardan biride genel anestezi alacak olmasıydı küçücük çocuğun) üroloji doktorumu yoksa genel cerrah mı yapmalı sünneti diye diye bulduğum her kaynağı okudum.
Neyse ki günler sonra bulduğumuz bir üroloji doktoru 12 Mart cumartesi günü hastanede operasyonu gerçekleştirdi. Operasyon diyorum çünkü genel anestezi ile ameliyathanede oldu sünnetimiz.
Cuma günü sünneti yapacak doktoru aradığımda bana "cumartesi sabah 8de gelin 9 gibi ameliyata alırız. Ama 6 saat öncesinde yemek yemeyecek ve su dahil hiç birşey içmeyecek" dedi. Bu seferde gece Doruk emmeden nasıl duracak diye başladım strese girmeye (10-15 defa emmeye kalktığımızdan). En son gece 2 de uyanmasa dahi emzirmem gerekiyordu ki sabaha hatta belki öğlene kadar dayanabilsin açlığa.
Gece 01.50'ye saati kurdum ama tabiki Doruk o saati beklemeden uyanmış me-me demişti bile. Emmesi bitince döndü uyumaya devam etti. 3'te uyanıp tekrar me-me dedi. İşte başlıyorduk ne yapacaktım;
1)Sakin olacaktım,
2)Doruk'a ben zaten akşamdan beri anlatıyordum "sabah ameliyata gireceğin için bu gece sana meme veremeyeceğim anneciğim" diye illaki anlayış gösterecekti,
3)Doruk avazı çıktığı kadar bağırıyor ve hüngür hüngür ağıyordu; yine çocuğumu çok iyi tanıyan bir anne olduğumu kanıtlamıştım işte.
"Seni salıncağında sallayım mı anneciğim" dediğim anda kıyametleri koparmaya başladı "ber ber meme meme" diye. Tabiki ben tüm şirinliğimle "sana anlatmıştım ya oğlum yarın sabah sünnet olacaksın meme veremem sana" diye ama kesinlikle kabul etmedi tam 2 saat hiç susmadan ağladı sonra ayağımda (mecburen) Pepe videosu izlerken uyuya kaldı. Hastaneye gidene kadar iki kere daha aynı olayı yaşadık.
Sabah 8'de Doruk'un feryatları arasında hastaneye girdik, odamıza alındık. Önce Doruk'a sakinleştirici şurup verdiler kendinden geçmeye başladığında ise, ameliyathaneye aldılar. Abartmıyorum ömrümden ömür gitti. Kalbim sıkıştı. O kadar ki geceden beri yaşadığım stres ve bebeğimin ilk defa tanımadığı insanlarla aynı ortamda bensiz bulunacak olması çok ağırıma gitti ve başladım bu seferde ben hüngür hüngür ağlamaya. Hemşireler, annemler "ne mutlu sana bak oğlun sünnet oluyor" deseler de ben her kurulan cümlede daha şiddetli ağlıyordum :) 45 dakika sonra Doruk yanımızdaydı gözleri açıktı ama çok halsizdi. Tabi hem gece hiç uyumadı, hem de anestezinin etkisiyle bitap düşmüştü. Yavrum hala ayağa kalkıp yürümek istiyordu o halinde bile :) 1 saat sonra artık emzirebilirsin dediler, memeyi ağzına almasıyla uyuması bir oldu kuzumun :)
2 saate yakın uyudu, doktoru kontrol etti ve hastaneden çıkardılar. Eve gittiğimizde Doruk 1 saat daha uyudu uyandığında yemeğini yedi ve sanki sünnet olmamış gibi yürümeye, oynamaya, sandalyelere koltuklara çıkmaya başladı. Biz korktuk ya bir şey olursa diye ama olmadı çok şükür. Gece boyunca çok güzel uyudu hatta gece 10-15 kere kalkan Doruk 5 kere uyandı :) Ertesi sabahta kalktık kahvaltıdan sonra dışarı çıktık ve akşama kadar gezdik.
Yani ben yürümeye başlamadan yaptırsaydık keşke diye üzülmüştüm hep ama 18 aylıkken, yürürken hatta koşarken bile bir sıkıntı yaşamadık biz. Ve atlattık sonuç olarak ben 18 aylık internete sünnet yazıp arattığımda herhangi bir yazıya rastlamamıştım. İnşallah bizimle aynı durumda olan anneler bu yazıya rastlar ve acabaları belki bir nebze olsun azalır bu yazı sayesinde :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder